Η πορνογραφία ορίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία των καιρών μας ως μία «ποταπή» ανθρώπινη έκφραση που της αρμόζει η ηθική καταδίκη και η αισθητική απαξία. Στο σεμινάρια αυτά θα επιχειρηθεί να υποστηριχθεί η ακριβώς αντίθετη άποψη: πως η πορνογραφία είναι υψηλότατη μορφή τέχνης – και επιπλέον ίσως να είναι η μόνη αυτή έλλογη ανθρώπινη δημιουργία που δεν αποσκοπεί να εδραιώσει μια εξ ορισμού απάνθρωπη ηθική τάξη, αλλά να κατακρημνίσει την υπάρχουσα και κάθε προηγούμενη οδηγώντας τους ανθρώπους στη μόνη πραγματική αλήθεια της ζωής τους: στο ίδιο τους το σώμα και όσα (υπέροχα ή και τρομερά) αυτό προοικονομεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, μέσα από μια ακολουθία οχτώ σεμιναρίων, ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης θα περιπλανηθεί στους αιώνες της ερωτογραφικής αφήγησης της Δύσης (δηλαδή: στις αφηγήσεις που κεντρικό τούς στόχο έχουν να διεγείρουν τους ανθρώπους). Η Σαπφώ, ο Αριστοφάνης, ο Μελέαγρος και οι ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας, ο Λουκιανός, ο Οβίδιος, ο Πετρώνιος, ο Μαρτιάλης, ο  Βοκάκιος, ο Αντουάν ντε λα Σαλ, ο Αρετίνος, ο Ραμπελέ, ο Καζανόβας, ο ντε Νερσιά, ο Μιραμπό, ο ντε Σαντ, ο Κλίλαντ, ο φον Μαζόχ, ο Σταντάλ, ο Γκοτιέ, ο Μποντλέρ, η Κολέτ, ο Όσκαρ Ουάιλντ και οι Ουρανιστές,  ο Πιερ Λουίς, ο Απολινέρ, ο Μπατάιγ, ο Ζουαντό, ο Χένρι Μίλερ, η Αναίς Νιν, ο Μπάροουζ, ο Ζενέ, ο Εμπειρίκος είναι μονάχα (κομβικοί) σταθμοί στην ατέλειωτη αλυσίδα των δεκάδων χιλιάδων ανώνυμων και επώνυμων φαντασιοκόπων που πάλεψαν με φυλλάδες, απαγορευμένα βιβλία, ψευδώνυμα, λίβελους, ποιήματα και αφηγήσεις να απαντήσουν στον φόβο του βέβαιου θανάτου τους και του Αφέντη-Θεού τους με την γκάβλα, τους σπασμούς και τις εκκρίσεις του σώματός τους.

Με δυο λόγια, μέσα από σπέρμα, ιαχές, τρέμουλα, αίμα, πόνο και δάκρυα,  οργασμούς και σπασμούς ηδονής, θα προσπαθήσουμε να δούμε τη συγκλονιστική (ενδεχομένως και τρομακτική – και σίγουρα διόλου ευθύγραμμη) διαδρομή του τρεμάμενου σώματος από τον φόβο προς την γκάβλα, πιθανώς την πιο βαθιά ριξιά ελευθερίας στους αιώνες της Δύσης.