Πώς μία ταπεινή τέχνη της χυδαίας διασκέδασης έγινε η καταστατική αφήγηση του 20^ου αιώνα; Πώς ο κινηματογράφος της φάρσας και της οφθαλμαπάτης χώρεσε μέσα του την μεγάλη περιπέτεια της μεταβαλλόμενης συνείδησης; Και γιατί τούτο το ιδιότυπο τεχνικό μέσο ενσωμάτωσε με τόσην χαρακτηριστική ευκολία ολόκληρη την βιοπολιτική αγωνία του δυτικού πολιτισμού;

Ο Θανάσης Τριαρίδης, σε έναν κύκλο 8 σεμιναρίων, εξετάζει το αμερικάνικο σινεμά της μεταβαλλόμενης συνείδησης: είναι το έπος που ξεκίνησε με τα ανεπανάληπτα (όσο και απρόσμενα) μελοδράματα του Τσάρλι Τσάπλιν και κυρώθηκε με τις δαιμονικές (όσο και αινιγματικές) ψυχογραφίες του Όρσον Ουέλς. Το έπη όπου το ανθρώπινο πεπρωμένο σαρώνεται από τους αγέρηδες της Ιστορίας, η επινόηση του θρίλερ και του ένοχου θεατή από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, η σκοτεινή ανάδυση της υποσυνείδητης ακρότητας από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ είναι κρίσιμα οδόσημα της πορείας που θα ακολουθήσουμε. Και το κινηματογραφικό σύμπαν που πρότειναν (ο καθένας μέσα από την ρίζα της οπτικής του) ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Μάρτιν Σκορτσέζε και ο Στήβεν Σπήλμπεργκ καθόρισε τον τρόπο που αρθρώνονται πλέον οι αφηγήσεις: οι εικόνες, τα βλέμματα, οι λέξεις και τα αγγίγματα φτιάξανε με την διαδοχή τους έναν όχι μόνο αφηγηματικό αλλά και ηθικό Κανόνα ανθρωπινότητας. Και καθώς στον καλπάζοντα 20^ό αιώνα ο κόσμος μίκρυνε και η ανθρώπινη συνείδηση μεγάλωσε, ετούτος ο κινηματογραφικός Κανόνας ανθρωπινότητας παραδόθηκε στον 21^ο αιώνα ως ένα ιδιότυπο μαύρο κουτί με λογής χρησμούς για τα μεγάλα αινίγματα της πολύπλευρης νεωτερικότητας και της ύπαρξης μέσα σε αυτήν – με τον ίδιο τρόπο που ένας ροδανθός πάντοτε εμπεριέχεται σε μια γυάλινη σφαίρα χιονιού…