* Το φως και το χρώμα είναι ο τρόπος που τα μάτια μας αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, ελεγαν οι ιμπρεσιονιστές και δεν είχαν άδικο: Η όρασή μας, η κυρίαρχη αυτή αίσθηση από όλες τις αισθήσεις μας, αντιλαμβάνεται τον κόσμο με χρώματα, και έτσι μας καθοδηγεί να τον ερμηνεύσουμε, να τον συμβολίσουμε να τον αντιμετωπίσουμε και να τον δημιουργήσουμε τελικά.
* Έχετε σκεφτεί όμως πως ξεκίνησαν όλα αυτά; Γιατί το μπλέ (που σήμερα θεωρείται καθ’ εαυτού αγορίστικο χρώμα) ήταν η μόνη και απόλυτη επιλογή των αναγεννησιακών ζωγράφων για τον μανδύα της Παναγίας; Γιατί το κόκκινο γίνεται σύμβολο της Οκτωβριανής επανάστασης και στη συνέχεια συνδέεται με τον κομουνισμό και τις αριστερές ιδεολογίες; Πως γίνεται το χρυσό να συμβολίζει ταυτόχρονα την αρετή, την αγιότητα αλλά και τη δύναμη, την εξουσία και τη δόξα; Και γιατί τελικά το μαύρο είναι η χρωματική ταυτότητα των καταραμένων ποιητών του ρομαντισμού;
* Και εκεί κάπου ανάμεσα στην Black Friday και την Blue Monday, ανάμεσα στις ερυθρές ταξιαρχίες και τα κόκκινα φιλιά, ανάμεσα στη χρυσή τομή και στη χρυσή καρδιά, στη μαύρη μαγεία και στη μαύρη χήρα και στο απέραντο γαλάζιο και το μπλέ των αζουλέχος θα αναζητήσουμε τον ρόλο των χρωμάτων στην ανθρώπινη κοινωνία και στην ανθρώπινη δημιουργία.