Περίληψη

Έτος μηδέν. Εποχή 3.000. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Γεια, σ’ αγαπώ, αντίο. Μια πόλη, μια ζωή, μια ανάσα.

Μία ερωτική ιστορία για όσα δεν προλάβαμε, για όσα θέλαμε να πούμε, για τα φιλιά και τις αγκαλιές που δεν έφτασαν, για τα ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ, για τις νύχτες με αγκαλιά και για τις νύχτες με μοναξιά, για τα πρωινά που μας βρήκαν μαζί και για εκείνα που ήσουν μακριά, ντυμένα με την αφήγηση ενός κόσμου που καταρρέει, που ο θάνατος έγινε καθημερινότητα, η βία λύση και η παράνοια λογική, υπενθυμίζοντας πως το αντίθετο του θανάτου δεν είναι η ζωή μα ο έρωτας, πως το μόνο ειλικρινές, μη διαχειρίσιμο και καθαρό συναίσθημα που υπήρχε και υπάρχει είναι ο έρωτας και πως κανείς δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο. Μονάχα αν δυο ερωτευμένοι θέλουν να χαθούν, θα χαθούν. Μονάχα αν δυο ερωτευμένοι θέλουν να είναι χώρια,  θα είναι χώρια. Μονάχα αν δυο ερωτευμένοι θέλουν να δημιουργήσουν , θα συνεχίζει να υπάρχει ο κόσμος. ‘’Εμείς ζούμε για πάντα.’’

Ένας σύγχρονος Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σε μία κοινωνία που ο φασισμός έχει ανέβει στην εξουσία και η πόλη παρακμάζει. Ο Μαρκ και η Κλερ, δύο ερωτευμένοι νέοι έρχονται για λίγο να φωτίσουν το σκοτάδι που επικρατεί. Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που κοιτούν την ζωή με άλλο μάτι, συναντιούνται και ο χρόνος σταματά να κυλά. Έξω από ένα παλαιοπωλείο, απόγευμα, άνοιξη, καιρός αίθριος.

Το έργο γράφτηκε το 2014 στην Χαλκίδα από τον Παναγιώτη Βασιλείου.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΕΒΑΣΜΑΤΟΣ

Το έργο είναι γραμμένο σχεδόν κινηματογραφικά (αν εξαιρέσουμε τα έντονα ποιητικά και αλληγορικά του στοιχεία) λόγω των πολλών εναλλαγών σκηνών, χώρων και χρονικών στιγμών. Ο τρόπος απόδοσης σκηνοθετικά και σκηνογραφικά δεν θα ακολουθεί αυτό που ονομάζουμε ρεαλισμό. Οι ήρωες σαν βγαλμένοι από φουτουριστικό κόμικ θα υπάρχουν σε ένα μακετόκοσμο (φτιαγμένο από χαρτόνια και υλικά που θυμίζουν μακέτα προσόψεων κτιρίων μιας πόλης) τον οποίο διευθύνουν ο αφηγητής και ο μουσικός, που άλλες φορές τους κατευθύνουν και άλλες τους συνοδεύουν στην αφήγηση της ιστορίας, τονίζοντας πως όχι μόνο ο έρωτας ή οι ανάγκες μας αλλά η κοινωνία και οι ‘’άλλοι’’ μας επιτάσσουν συχνά τι πρέπει να κάνουμε αλλά και τις περισσότερες φορές στέκονται έξω από αυτό κρίνοντας μας. Οι ηθοποιοί θα ακολουθούν υποκριτικά ρεαλιστικά μοτίβα πλάθοντας ‘’ανοιχτούς’’ χαρακτήρες στους ήρωες ώστε η οποιαδήποτε ταύτιση να έρχεται από την θύμηση ή την φαντασίωση στιγμών και όχι από την ίδια την ταύτιση με τους ήρωες.